Aπόψεις

Έχουν οι δημοσιογράφοι «αιμομικτικές σχέσεις» με συμφέροντα;

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Πολλοί από τους αναγνώστες του aixmi.gr ζητούν με σχόλιά τους από τους αρθρογράφους, που είναι δημοσιογράφοι, να μιλήσουν για τις ευθύνες που έχει η δημοσιογραφία για την κρίση που βιώνουμε. Τους εγκαλούν γιατί, ενώ είναι πληθωρικοί στην κριτική τους όταν αναφέρονται στο πολιτικό σύστημα και στα κόμματα, διστάζουν να κάνουν αυτοκριτική. Έχουν δίκιο.
Οι περισσότεροι πολίτες έχουν τη βεβαιότητα ότι η δημοσιογραφία, λόγω της στενής σχέσης της με τα πεδία της πολιτικής και της οικονομίας, συμμετέχει στη διαμόρφωση των αποφάσεων και παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του πολιτικού προσωπικού και στη διαμόρφωση της δημόσιας ατζέντας. Οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ότι ανάμεσα στη δημοσιογραφία, την πολιτική και τα οικονομικά συμφέροντα υπάρχουν αιμομικτικές σχέσεις, ότι οι επιφορτισμένοι με το καθήκον να ελέγχουν την εξουσία δημοσιογράφοι, έχουν παραιτηθεί από την αποστολή τους και χρησιμοποιούν τη γραφίδα ή το μικρόφωνο για να υπηρετήσουν είτε τα συμφέροντα της εργοδοσίας, είτε τις επιδιώξεις των κομμάτων, είτε τις στοχεύσεις οικονομικών κύκλων.
Η κατηγορία δεν είναι στον αέρα. Πράγματι αρκετοί «συνάδελφοι» με τον τρόπο που λειτουργούν τροφοδοτούν τη σχετική φιλολογία. Εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, κομματικότεροι των κομμάτων, εργοδοτικότεροι της εργοδοσίας. Δεν είναι, πάντως, η πλειονότητα. Επειδή, όμως, είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι και οι πιο προβεβλημένοι, δημιουργείται η πεποίθηση στην κοινή γνώμη ότι συγκροτούν τη δεσπόζουσα τάση στο χώρο.
Ουδέν αναληθέστερο αυτού. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Χιλιάδες είναι οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν [όσοι δουλεύουν] σε σκληρές συνθήκες, με χαμηλές αμοιβές. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν λύσει το οικονομικό πρόβλημα τους και έχουν περάσει στην ανώτερη [από άποψη εισοδήματος] τάξη. Ανάμεσα στους πολλούς «φτωχοδιάβολους» και τις λίγες «φίρμες» του επαγγέλματος οι διαφορές είναι τεράστιες. Η ισοπεδωτική κριτική είναι άδικη. Είναι όμως της μόδας: Όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, όλα τα κόμματα είναι ξεπερασμένα, όλοι οι δημοσιογράφοι είναι αργυρώνητοι, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι, «μαζί τα φάγαμε» υποστηρίζει ο Θ. Πάγκαλος, «τεμπέληδες και χαραμοφάηδες οι Έλληνες» λένε οι Γερμανοί και οι άλλοι πειθαρχημένοι Ευρωπαίοι και πάει λέγοντας.
Τα στερεότυπα είναι βολικά. Στο «άθλημα» της γενίκευσης διακρίθηκαν οι ολοκληρωτισμοί. Να συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει συλλογική αθωότητα. Ούτε, όμως, και συλλογική ενοχή. Σ’ ό,τι αφορά τη δημοσιογραφία επικαλούμαι μια φράση ενός διευθυντή της Le Monde [αποδίδεται από μνήμης]: «εφόσον δεν είναι δυνατόν να γίνουμε πλήρως αντικειμενικοί, ας είμαστε τουλάχιστον ανιδιοτελώς υποκειμενικοί».

 http://www.aixmi.gr/index.php/dhmosiografoi-aimomikt-sxeseis-symferonta/